* Ειδήσεις - Ανταποκρίσεις - Ρεπορτάζ - Συνεντεύξεις - Τουρισμός - Διεθνή Νέα - Απόδημος Ελληνισμός *
Επέτειος της γέννησής μου.
Ήταν Πέμπτη 6 Μάρτη 1941. Λόγω πολέμου, οι γονείς μου κλείδωσαν το σπίτι στο χωριό Ράχες Γορτυνίας και μεταφέρθηκαν στην ερημική τοποθεσία Παλιογάλαρα, που είχαν τα κτήματά τους και στη μέση μια πέτρινη χαμοκέλα 35 τ.μ. Εκεί βάλανε την φαμελιά τους και γύρω –γύρω τα ζωντανά τους. {80 πρόβατα, 2 γίδες, 2 άλογα, κότες, σκυλιά και 1 γαϊδούρι}
Είχαν 4 παιδιά και έγκυος η μάνα, εμένα. Τα πρώτα μηνύματα «πονάκια» δήλωναν πως «οι μέρες» μου, πλησιάζανε! Όταν εντάθηκαν , έστειλε η μάνα τον πατέρα, να φωνάξει την πλησιέστερη γειτόνισσα την γριά Στάθαινα, που διατηρούσε μικρομάγαζο 2 χιλ. μακριά, να έλθει και να κάνει χρέη μαμής.
Η Στάθαινα έβγαλε τους πελάτες, κλείδωσε το μαγαζί και ήρθε βράδυ στην χαμοκέλα. Περίμενε αρκετές ώρες, αλλά το παιδί δεν «έρχονταν». Κατά το ξημέρωμα γύρισε στο σπίτι της. Οι μέρες περνούσαν, τα «πονάκια» πύκνωναν και η μάνα κινιόταν συνεχώς κάνοντας πολλές δουλειές, για να «κατεβεί το παιδί και νάχει ανώδυνο τοκετό»!
Σουρούπωσε η 6η Μάρτη και τα ζωντανά μαζεύτηκαν στην στάνη, κολλητά στη χαμοκέλα και τα παιδιά πέσανε για ύπνο. Οι πόνοι εντείνονταν κι ο πατέρας φεύγει ξανά για την μαμή! Το μαγαζί ήταν γεμάτο τσοπάνηδες που πίνανε το κρασάκι τους και έπρεπε να φύγουν! Μη βιάζεσαι, είπε στον πατέρα μου, η μαμή! «Έχετε χάσει τον λογαριασμό και το παιδί θέλει μέρες ακόμη»!
Όμως κάθε λεπτό καθυστέρησης, ήταν χρόνος πολύτιμος!
Οι πελάτες έδειξαν κατανόηση, άδειασαν το μαγαζί κι ο πατέρας με την μαμή ξεκίνησαν βιαστικά για την χαμοκέλα.
Η ολομόναχη μάνα μες στην ερημιά, ένιωσε τον χρόνο να λιγοστεύει και να χάνεται κάθε ελπίδα βοήθειας!
Δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να γεννήσει μόνη της!
Έβαλε ξύλα στην φωτιά κι άναψε το καντήλι!
Έκανε την προσευχή της και ζήτησε βοήθεια από την Παναγιά!
Είχε μια σχετική εμπειρία, που βοήθαγε σε τοκετούς άλλων γυναικών. Έτσι γίνονταν τότε στα χωριά! Δυο, τρείς γυναίκες, βοηθάγανε στις γέννες κι όλες κάτι σκαμπάζανε! Πήρε την απόφαση, να γεννήσει μόνη της με τόλμη, όπως και οι προβατίνες!
Γύρισε, πήρε τη φλοκάτη, άφησε τα παιδιά να κοιμούνται κι αψηφώντας το κρύο, βγήκε στην αυλή και μπήκε στο μαντρί περικυκλωμένη από προβατίνες! Στα βλέμματά τους, ένιωθε συντροφιά και συμπαράσταση!
Το εγχείρημα πέτυχε! Ο τοκετός ολοκληρώθηκε και η ίδια περιποιήθηκε ως προς τα απολύτως αναγκαία, τον εαυτόν της! Το πρώτο δικό μου κλάμα αναστάτωσε το μαντρί. Τα σκυλιά γαύγιζαν ασταμάτητα. Ο πατέρας με την μαμή καθ’ οδόν, άκουσαν τα γαυγίσματα των σκυλιών κι ανησύχησαν. Υπέθεσαν πως κλέφτες, ή λύκοι, έπεσαν στο μαντρί! Ο πατέρας άφησε τον βηματισμό της μαμής και τρέχοντας φτάνει στην χαμοκέλα! Βρήκε την μάνα ξαπλωμένη στο παραγώνι, αγκαλιά με το μωρό, δίπλα στη φωτιά!
Σε λίγο έφτασε και η μαμή! Άρχισαν οι μετά τον τοκετό φροντίδες που δεν διαφέρουν εκείνων των πολυτελών και σύγχρονων μαιευτηρίων!!!
Ο τόπος και οι συνθήκες γέννησής μου, με συνέδεσαν άρρηκτά με τον συγκεκριμένο συμπαντικό χώρο, που είναι και η γνήσια καταγωγή μου!
Τον επισκέπτομαι μόνος, τακτικά και ευλαβικά, αναπολώ την ύπαρξή μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου