ΠΟΙΗΣΗ
ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ
Τ α σπίτια του χωριού μου τα παλιά,
στο χρόνο θλιβερά απομεινάρια,
κυριαρχεί παντού μια ερημιά,
αντικρίζω πια μόνο ντουβάρια!
στο χρόνο θλιβερά απομεινάρια,
κυριαρχεί παντού μια ερημιά,
αντικρίζω πια μόνο ντουβάρια!
Τα παραθύρια δεν είναι κλειστά,
οι πόρτες είναι όλες ανοιγμένες,
οι τοίχοι ραγισμένοι και γερτοί,
άδειες οι αυλές, χορταριασμένες.
οι πόρτες είναι όλες ανοιγμένες,
οι τοίχοι ραγισμένοι και γερτοί,
άδειες οι αυλές, χορταριασμένες.
Με νοσταλγία γύρω μου κοιτώ,
βαραίνει η ψυχή και με πλακώνει,
στο διάβα του σαν ύπουλος εχθρός,
αδίσταχτος ο χρόνος τα σαρώνει.
βαραίνει η ψυχή και με πλακώνει,
στο διάβα του σαν ύπουλος εχθρός,
αδίσταχτος ο χρόνος τα σαρώνει.
Τ' απομεινάρια ακόμα μαρτυρούν,
των σπιτιών την δόξα την παλιά τους,
τότε που ζούσανε σ' αυτά τα σπιτικά,
νοικοκύρηδες γονείς με τα παιδιά τους.
των σπιτιών την δόξα την παλιά τους,
τότε που ζούσανε σ' αυτά τα σπιτικά,
νοικοκύρηδες γονείς με τα παιδιά τους.
Σήμερα, ερείπια θλιβερά.
είναι αυτά τα σπίτια σωριασμένα'
η σιωπή που γύρω επικρατεί,
μοιάζει να θρηνεί κι αυτή με μένα!
είναι αυτά τα σπίτια σωριασμένα'
η σιωπή που γύρω επικρατεί,
μοιάζει να θρηνεί κι αυτή με μένα!
ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ
(Ζώνη Αρκαδίας, 1/3/2018).
* [Η φωτογραφία είναι της δημοσιογράφου και θείας μου κ. Μάρως Ταρούση, από το χωριό της. Την ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου